Inmiddels zijn we zeven maanden bezig met het onderzoek. Velen van jullie hebben al één van de testen, of zelfs al beide testen volbracht. Wat zijn tot nu toe de verschillen die we zien? Hoe scoort de patiëntgroep ten opzichte van de controlegroep? We hebben na een eerste analyse de verschillen op een rijtje gezet!

Waarom doen we dit onderzoek?

Vliegen is tegenwoordig een steeds meer gebruikte manier van reizen. Voor de meeste passagiers is dit een comfortabele en snelle manier om de gewenste bestemming te bereiken. Tijdens de vlucht in een vliegtuig worden passagiers blootgesteld aan een lage cabinedruk, vergelijkbaar met een hoogte van ongeveer 2500 meter boven zeeniveau. Bij gezonde passagiers veroorzaakt dit een daling van het zuurstofgehalte in het bloed, maar zij hebben hier normaal gesproken geen last van. Zij hebben namelijk een goede functie van hart en longen, waardoor zij dit goed kunnen compenseren. Hart en longen zullen harder gaan werken waardoor er toch meer zuurstof door het bloed getransporteerd kan worden. Maar is vliegen in een vliegtuig of verblijven op hoogte wel veilig als je vanwege een aangeboren hartafwijking een verminderde functie van je zuurstoftransport systeem hebt?

 

Deze vraag proberen we met behulp van de HYPOXIA-studie te beantwoorden. In september 2016 zijn we begonnen met het testen van zowel patiënten met een aangeboren hartafwijking als gezonde proefpersonen. Deelnemers voerden tweemaal een maximaaltest uit; eenmaal op zeeniveau, de ander op een gesimuleerde hoogte van 2500 meter. Dit werd nagebootst door de test in een hoogtetent uit te voeren, waarin het zuurstofgehalte in de lucht werd verlaagd tot ongeveer vijftien procent. Op deze manier kunnen we het verschil in effect van hoogte op het hart en longen onderzoekentussen patiënten met een aangeboren hartafwijking en gezonde controles.

Opzet onderzoek

Voor het hele onderzoek willen we graag 21 patiënten en 21 controles includeren. Op dit moment zijn er 15 patiënten en 8 gezonde personen die beide testen hebben uitgevoerd. De gemiddelde leeftijd van de patiëntgroep is 20 jaar, de controlegroep is met gemiddeld 25 jaar iets ouder. De groepen zijn wat betreft lengte en gewicht verder ongeveer hetzelfde, waardoor we deze twee groepen goed met elkaar kunnen vergelijken.

Voorlopige resultaten

We hebben als eerste naar de maximale belasting (wattage) die beide groepen behaalden tijdens de twee testen. Dit is een waarde die iets zegt over hoelang een proefpersoon een test volhield. We zien daar een duidelijk verschil; deelnemers komen minder ver in de hoogte tent. Ook vinden we iets opvallends. De afname van het aantal Watt is in de patiëntgroep kleiner dan in de controlegroep. Het effect van minder zuurstof door de gesimuleerde hoogte lijkt dus meer invloed te hebben op gezonde personen dan op patiënten. Dit zien we ook in de saturatie (de concentratie zuurstof in je bloed, gemeten met het lampje op je voorhoofd). De afname in saturatie is groter in de controlegroep dan in de groep patiënten met de aangeboren hartaandoening. Verder zien we geen verschil in maximale hartslag tijdens de testen, en ook de hoeveelheid zuurstof die opgenomen (gemeten met het masker) wordt blijft nagenoeg gelijk.

Ook werd tijdens de testen gemeten hoe hard het hart moest werken tijdens het fietsen. Ook daar zien we weinig verschillen. Het slagvolume, de hoeveelheid bloed die het hart met elke slag wegpompt, blijft op hoogte gelijk in beide groepen, evenals het volume bloed wat per minuut door het lichaam wordt gepompt.

Conclusies tot nu toe

We kunnen dus concluderen dat patiënten deze korte blootstelling aan hoogte goed aankunnen. Het effect van hoogte is wel zichtbaar, maar lijkt kleiner dan het effect van hoogte bij gezonde mensen. Dit is iets wat we niet verwacht hadden! Inspannen op hoogte lijkt deze patiëntgroep goed af te gaan!

Het grote enthousiasme waarmee alle deelnemers kwamen fietsen was hartverwarmend om te zien. Iedereen heeft ontzettend zijn/haar best gedaan bij ons in en buiten de tent! We hebben vele dromen gehoord van patiënten: Van een tripje naar Londen tot het vliegen naar Curaçao om daar met dolfijnen te kunnen zwemmen. Met behulp van dit onderzoek hopen we weer iets dichter bij een antwoord te komen wat de mogelijkheden zijn voor patiënten met een aangeboren hartafwijking.

We willen jullie daarom allemaal hartelijk danken voor jullie inzet en interesse voor dit onderzoek!